درباره من
به خدا که من خدایم.
من خدایم به خدا، او ناخدا است.
ناخدا من را صدا کرد،
خودش من را به یکباره خدا کرد.
با خودخواهی مرا خودسر خدای این زمین و آن زمان کرد.
ناخدا خود بیخدا شد...
ادامه...
دیـــــوانه!
آهان! انگار دارم یک چیزهایی به خاطر می آورم از روزهای ِ ناباوری.
گفتی: قرار بود که عاشق و بی قرار نشویم.
گفتم: من که همان اول اعتراف کردم که قول نمی دهم عاشق نشوم... یادت هست؟
و تو گفتی: هر جور که راحتی. به همین سادگی!
و بعد ادامه دادی: هر اتفاقی ممکن است بیفتد. هیچ چیز معلوم نیست. باز هم به همین سادگی!
خنده به لب هایت نشست، یک جور ِ خاص، که فقط خاص ِ خودت است. راستی این یادت باشد که فقط تو می توانی این طور خاص باشی. فرا از آدم... فراتر از تمام تنگناها و محدودیت ها... مگرنه این که از قدرت انسان گفتی؟ از رسالت انسان؟... قرارمان این بود که یکدیگر را برهانیم، اما رها نکنیم. یادت که هست؟
.
فیلم "آسمان بر فراز برلین" را دیده ای؟ دنیای خاکستری دامیل ِ فرشته با عشق رنگی می شود. او انسان بودن را بر فرشته بودنش ترجیح می دهد و انتخاب می‌کند تا موجود فانی شود و قدم در راه تجربه فناپذیری گذارد...
می خواهم یک راز به تو بگویم که البته خودت خوب می دانی ش. من هم یک شازده کوچولوی تبعید شده هستم. همان طور که تو روی این زمین خاکی یک فرشته ای. به نظرت چند نفر از این آدم هایی که مثل ِ بچه ی آدم، دور و برمان زندگی می کنند، همنوع "ما" هستند، از جنس من و تو! من و تو که حرفمان از جنس تن نیست!؟
.
اما خودمانیم، داری می شوی یک آدم بزرگِ به تمام معنا... دیدی آخر قصه را ؟ آخرش من دیوانه ی چشم هایت شدم... دیـــــــــــوانه!
انتقال از بلاگ یاهو
تهران-Wednesday December 17, 2008 - 09:56pm
ستاره
گاه اتفاقهای کمرنگی می‌افتد و ذهنم کمی تکان می‌خورد. اتفاقهایی مثل برخورد‌های غیرمنتظره با حسادت‌های غیرمنتظره... اگر کلمات را می‌شد جمع و جور کنم، خیلی دلم می‌خواست درباره ی آن اتفاقهای کمرنگ بنویسم.
.
اما هیچ کدام از این اتفاقهای دور و بر آنقدر ناراحتم نمی‌کند که بد بودنهای خودم ... هرشب خودم را شماتت می‌کنم که چرا بد بودم... چرا فقط به خودم فکر کردم... چرا پافشاری کردم... چرا صبور نبودم... چرا مثل آدم بزرگها رفتار کردم... چرا مجاز؟
.
به یک پایان ِ آبی رسیدم و این نتیجه که در دنیا هیچ چیز وجود ندارد به غیر از ستاره!
ستاره ی من را نگاه کن،
دُرست بالای سرت است؛
اما چقدر دور!
چقدر کمرنگ!
انتقال از بلاگ یاهو
تهران-Monday December 15, 2008 - 05:13pm
رویا
از این روزهای نا کجا به رویاهایم پناه می‌برم. رویاهایی که به دیروز تعلق دارند... دلم می خواهد مثل دفتر خاطرات بچگی بنویسم: مثل آن وقتها که هفت‌ساله بودم و از مدرسه برمی‌گشتم با هیجانی که همیشه در ذهنم خواهد ماند... و من ساکت... و من کوچک... دنیا آنروز دنیای قصه ها بود... شیرین و خواستنی... دنیای حضرت سلیمان، آب حیات... دنیای هر چه پاکی و هر چه زیبایی ست. می‌پریدم و جست و خیز کنان خیال می بافتم. با رستم، با سهراب، با خدا... و من قهرمان خیالهایم بودم که همه را نجات می داد و شفا می بخشید... قهرمان افسانه هایم که همه را یک جا در ذهنم می بافتم، بدون سخن اما به گونه ای عجیب شفاف و واقعی!
.
.
من آن کودک هفت‌ساله را آن چنان واضح می‌بینم که خود امروزم را محو!
انتقال از بلاگ یاهو
تهران-Monday December 8, 2008 - 03:52pm
صد سال تنهایی
امروز بعد از مدتها که دوباره کتابی برای خواندن برداشتم، به یاد شخصیت "آئورلیانو" در رمان "صد سال تنهایی" شاهکار "گابرییل گارسیا مارکز" افتادم که هنگام تولد چشمانش باز بودند و قدرت پیشگویی داشت... انگار من هم دارم پیشگویی می کنم! در یکی از پست های پیش نوشته بودم: (فقط کتاب‌خوانی‌ست که ذاتن صاحب وقت است و کسی جز عشق قادر نیست زمانش را بگیرد.( ولی آنروز که می نوشتم واقعن نمی دانستم که به همین زودیها به گونه ای از ناباوری فلج می شوم که کتاب را که هیچ، زندگی را هم رها می کنم. در پست دیگری هم نوشته بودم: (عجیب است که هر چیزی می تواند در کمتر از یک دقیقه دیگرگون شود!( و واقعن هم آنچنان دگرگون شد که هنوز شوکه ام، انگار خواب دیده ام همه را و هنوز منتظرم که این کابوس تمام شود. و همه ی این تغیرات دهشتناک در کمتر از حتا یک دقیقه اتفاق افتادند. رنگها عوض شدند، احساسها، من و او که یگانه ترینش می پنداشتم در یکرنگی و پاکی و دوست ترینش می انگاشتم میان این همه مردمان بیگانه و نامحرم...
راستش مغزم یاری ام نمی کند که جزئیات را به یاد بیاورم. دور شده ام و یک حسی در من هست که بدم نمی آید دور تر هم باشم. می خواهم از اینکه رشته های ظاهر مرا به دیگران بچسباند بگسلم... به راستی اگر همه چیز جای خودش بود چه خوب بود. اگر همه چیز دقیقن تصویر ِ خودِ واژه اش بود... اگر "خواهر" تصویر واژه ی خودش بود، "برادر" تصویر واژه ی خودش. اگر "لبخند" تصویر ِ واژه ی خودش بود ... و"دوست" نیز هم...
و هیچ بعید هم نیست که آنچه می گویم و می پندارم یا می بینم، یک سر بر خطا باشد!
پی نوشت: راستی امروز بدترین اتفاقی که ممکن بود در این روزهای ناباوری اتفاق بیفتد، افتاد. و این را هم البته پیشگویی کرده بودم... تنها چیزی که برایم باقی مانده این اندیشه است که تسلیم باشم و تسلیم شدم باز.
انتقال از بلاگ یاهو
تهران-Thursday December 4, 2008 - 06:58pm
از این آدمها چیزی نمی توان فهمید!
گاهی از دست رفتنش را می بینی و گاهی هم بدجوری غافلگیر می شوی... تفاوتی ندارد زیاد چون در هر دو صورت، مهمترین چیز این ست که ساده از دست می رود. گویی هیچگاه تعلقی به تو نداشته است از بس که به سادگی از دست می رود. دقت کنید که گفتم به سادگی... و حتا ساده تر از اینکه گفتم... خواه بنشینی تماشا کنی و بپذیری که از دست رفته است. خواه تمام تصمیم تو به همراهی اش باشد - جاری شدن در تکه تکه های از دست رفته اش- .
راستی که از دست رفتن یک دوستی غم انگیز است چون دوستی تنها چیزی در دنیا است که عوض ندارد و در عین حال هم خیلی به سادگی از دست می رود. شاید تنها دلیل از دست رفتنش هم پافشاری تو باشد...
از این آدمها چیزی نمی توان فهمید!
انتقال از بلاگ یاهو
تهران-Monday December 1, 2008 - 11:33pm