درباره من
به خدا که من خدایم.
من خدایم به خدا، او ناخدا است.
ناخدا من را صدا کرد،
خودش من را به یکباره خدا کرد.
با خودخواهی مرا خودسر خدای این زمین و آن زمان کرد.
ناخدا خود بیخدا شد...
ادامه...
به بابک:
این کفران نعمت که تو میکنی
چشم زخمی است
که دامان آینه را میگیرد
...
...
.
مستان سلامت می کنند...
انتقال از بلاگ یاهو
تهران-Monday January 19, 2009 - 08:30pm
دیگر تمام نمی شوم.
انتقال از بلاگ یاهو
تهران-Monday January 19, 2009 - 04:55am
دلم خوب است، تنها بهانه می گیرد.
این را خطاب به کسی نمی نویسم...
نه دروغ گفتم! به خودم می نویسم...
خطاب به هستی!
.
.
خواب دنیا را باور نکن، همیشه برای از ما بهتران تعبیر می شود.
.
ثانیه ها لاف
زیاد می زنند، فریب شان را نخور.
.
لحظه ها عمرشان به اندازه ی همان لحظه است.
.
گاهی قضاوت اینکه واقعن چه کسی لایق نیست(؟) غیر ممکن می شود و تنها راه، گذشتن است.
.
همیشه آنهایی که به ناخواسته ترین شکل ممکن، به زندگیت قدم می گذارند و عزیزترین می شوند، به بدترین شکل ممکن، تو را از زندگیشان بیرون می کنند... شبیه یک گناهکار.
.
دلم هوای آوارگی کرده است...
دلم بهانه می گیرد... بهانه ی سالهای دور، سالهای بی خبری... بهانه ی دایره های بی خیالی... دایره ی چرخ و فلک، دایره ی سماع و سرنا و دهل...
دلم... دلم خوب است، تنها بهانه می گیرد.
انتقال از بلاگ یاهو
تهران-Monday January 12, 2009 - 08:25am
طعم گس بِه
یادم آمد که سال ها بَـعد، زل زده به لب هایت و گفته ام: مثل طعم گس به می ماند.
.
یادم آمد که سال ها قبل، بدون اینکه به چشمهایم نگاه کنی گفته بودی: دوستت دارم و من به حیاط رفتم.
فضای اتاق برای پریدن اندازه نبود!
.
تو نــگفتی: جا خوردم!
من نــگفتم: من هم!
.
تو نــپرسیدی: چرا همیشه وقتی حرف می زنی من خاموش می مانم؟!
من هم نــپرسیدم: چرا سکوتم را نمی خوانی؟!
.
تو نــدیدی: چقدر روزها دل دل می کنم که شب شود زودتر و تو بیایی تا بشنومت. سراپا گوش!
و من نــدیدم: صبح که می شود کجا می روی که پیدایت نیست هیچ!
.
ما نه گفتیم، نه پرسیدیم و نه دیدیم هرگز...
.
تو مرا از خودت کم کردی و من هنوز گریه می کنم... پس هستم!
انتقال از بلاگ یاهو
تهران-Thursday January 8, 2009 - 01:58am
چشم من اما بارانی!
من حقیقت را به شیوه ی خودم می نویسم نه لزومن همان طور که باید... ملامتم نکنید.
دیگر نمی
خواهم هیچ دروغی را بشنوم.
حتا اگر
حقیقت خیلی تلخ باشد.
.
گرچه حقیقت
هایی هم که میشنوم بزرگترین دروغ های روزگارند.
دروغترین ِ
دروغها!
و من همه ش
را میدانم و حقیقت میپندارم!
.
اما دیگر
نمیخواهم .
خسته ام .
بیحوصله ام.
.
اعتراف می کنم، من هرگز راه ها را بلد نبودم. نشانی خیابان ها و کوچه ها را نمی دانستم و شماره ی پلاک ها را هم. و یک روز، تمام راه ها و خیابان ها و کوچه ها مرا به او رساندند! به او که بد جور دلشده ی دست تکان، تکان، تکان، ت ... کا ... ن ...
به او که فکر می کنم دلم اقیانوسی می شود پُر از ماهی! تعبیر همه ی خوب هاست. اگرچه دور ... دورتر ... دورتر تر ... دورتر تر تر ... بی او به هیچ بهشتی نمی روم! افسوس!
پی نوشت: یکهو، بی هیچ ابر و بارونی، هوای شب بیداری ام طوفانی شد.
.
آسمان ابری نیست
و زمستان هم
دل من اما غمگین است
چشم من اما بارانی!
انتقال از بلاگ یاهو
تهران-Monday December 29, 2008 - 06:23am