درباره من
به خدا که من خدایم.
من خدایم به خدا، او ناخدا است.
ناخدا من را صدا کرد،
خودش من را به یکباره خدا کرد.
با خودخواهی مرا خودسر خدای این زمین و آن زمان کرد.
ناخدا خود بیخدا شد...
ادامه...
همینه که هست!
-تو کی هستی؟
-مردی با نقاب!
-اینو که دارم می‌بینم.
-من به بینایی شما شک ندارم بانو، فقط سوال شما تناقض دارد، شما دارید از کسی که ماسک بر چهره زده می‌پرسید : کی هستی؟
.
.
.
؟!؟!؟!!!
آن روزها...
آن روزها که رفتند، این‌گونه بود:
انگار باران می‌آمد،
و هیچ‌کس حتا ذره‌ای میل تَر شدن نداشت.
انگار برف می‌بارید،
و هیچ‌کس حتا ذره‌ای میل سپید شدن نداشت.
انگار باد می‌وزید،
و هیچ‌کس حتا ذره‌ای میل غبار زدایی نداشت.
شاید همه پاک و سپید و تَر یودند...
من اما این روزها که تنهاتر از همیشه‌ام، در حیاط کوچکی ایستاده‌ام،
چشم به راه باد و باران و برف!
روزهای خاکستری!
سخت افسرده‌ام
و پریشان
و درهم...
چنان که موج در سرکشی و بیابان در عطش!
و روزها را حزنی‌ست که راه بر هر چه دیگر برمی‌بندد و شب‌ها خموش چون خلوت من.
تا به کی؟
دقیقه‌های پوچ ِ من،
ساعت‌های تنهایی،
روزهایی که با تو و بدون تو می‌گذرند،
فصل‌هایی که بی‌توجه از کنارم به این‌سو و آن‌سو پرت می‌شوند،
سال‌هایی که تلاش می‌کنم در مشت محکم نگه دارمشان
اما
دست که می گشایم هیچ نمی یابم.
قرن‌هایی که تکثیر می‌شوم و نابود می‌شوم...
چرخ‌ها می‌چرخند،
قفل‌ها بسته و باز می‌شوند،
و من
همچنان زندانی در قول و زنجیر به دنبال درشکه کشانده می‌شوم!