چشم من اما بارانی!

من حقیقت را به شیوه ی خودم می نویسم نه لزومن همان طور که باید... ملامتم نکنید.

دیگر نمی خواهم هیچ دروغی را بشنوم.
حتا اگر حقیقت خیلی تلخ باشد.

.
گرچه حقیقت هایی هم که می‏شنوم بزرگ‏ترین دروغ های روزگارند.
دروغ‏ترین ِ دروغ‏ها!
و من همه ش را می‏دانم و حقیقت می‏پندارم!

.
اما دیگر نمی‏خواهم .
خسته ا‏م .
بی‏حوصله ا‏م.

.

اعتراف می کنم، من هرگز راه ها را بلد نبودم. نشانی خیابان ها و کوچه ها را نمی دانستم و شماره ی پلاک ها را هم. و یک روز، تمام راه ها و خیابان ها و کوچه ها مرا به او رساندند! به او که بد جور دلشده ی دست تکان، تکان، تکان، ت ... کا ... ن ...

به او که فکر می کنم دلم اقیانوسی می شود پُر از ماهی! تعبیر همه ی خوب هاست. اگرچه دور ... دورتر ... دورتر تر ... دورتر تر تر ... بی او به هیچ بهشتی نمی روم! افسوس!

پی نوشت: یکهو، بی هیچ ابر و بارونی، هوای شب بیداری ام طوفانی شد.

.

آسمان ابری نیست

و زمستان هم

دل من اما غمگین است

چشم من اما بارانی!

انتقال از بلاگ یاهو

تهران-Monday December 29, 2008 - 06:23am