درباره من
به خدا که من خدایم.
من خدایم به خدا، او ناخدا است.
ناخدا من را صدا کرد،
خودش من را به یکباره خدا کرد.
با خودخواهی مرا خودسر خدای این زمین و آن زمان کرد.
ناخدا خود بیخدا شد...
ادامه...
بهار پراگ
خنُک آن قمار بازی که بباخت هر چه بودشتو که هی انگار هوایم را همه جا داری ... (؟) ...
می شود که چیزی بگویی؟
... تو حرفی نداری؟
انتقال از بلاگ یاهو
تهران-Sunday February 15, 2009 - 02:56am
یک چیزی هست!
یک چیزی هست
چیزی سیال مثل آب... هوا... نور
چیزی مثل شاهراه... شاهکلید
چیزی که همه ی راهها در اوست
.
می دانم که می توان
که می شود
تنها می بایست که خود را فراموش کنی
که سکوت مطلق را تجربه کنی
که آرام و بی غش باشیانتقال از بلاگ یاهو
تهران-Sunday November 23, 2008 - 02:32pm
در واپسین لحظات یک دگردیسی!
تا حالا فکر کردهای که می‌خواهی بروی؟ این‌قدر که گم شوی؟ تا حالا حس کردهای کسی نیست؟ تنهایی؟ تنهایِ تنها؟
یا اگر هم کسی هست، کسی است که نمی‌خواهی باشد؟ او که می‌خواهی باشد نیست.
.
من؛ در واپسین لحظات یک دگردیسی هستم، در اوج یک سقوط، در لحظه ای که هیچ با من جفت می‌شود... گفتم: هیچ!
خیلی احمقانه است که راهی را بروی و بیایستی و ببینی در آن انتها فقط هیچ است، و برگردی... اما دوباره به راه که فکر می‌کنی، خیال می‌کنی حتمن چیزی هست... و باز بروی تا پیدا کنی... این بار نزدیک‌تر، خیلی نزدیک‌تر که می‌شوی... نه... باز هم فقط هیچ است.
همه همان هیچ است!
و من غمگین می‌شوم. غمگین‌تر از رسیدن به هیچ.
.
شاید من مرده‌ام و زندگی‌م را در یک کابوس می‌بینم و گاهی رویایی زودگذر کابوسم را مخدوش می‌کند.
.
واقعیت این‌ست که آدم تنهاست، از وقتی به دنیا می‌آید تا وقتی می‌میرد؛ تنهایی و فقط تنهایی. گاهی با کسی هم‌راه یا هم‌قدم می‌شود ولی هم‌چنان تنها ...
من با این تنهایی زیسته‌ام. من در این تنهایی نفس کشیده‌ام... همه‌ی خوبی‌ها می‌روند یا تغییر می‌کنند. خوب‌ها هم به مرور زمان بد می‌شوند، تار می‌شوند، کدر می‌شوند یا حتا سیاه. و در نهایت می‌شوند یکی مثل همه، با دل‌مشغولی‌های همه!
تهران-Sunday August 17, 2008 - 05:30am
رازی که بسیار عظیم تر از ما است.
تهران-Tuesday August 5, 2008 - 11:52am
قصه
قصه از آن‌جا شروع شد که من او را می‌خواستم. بودن‌ش را، آن‌هم نه برای خودِ خودم، از دور بودن‌ش هم کافی بود که من به خودم ببالم. و موجی از شعف لبریزم کند، اما او رفت هم‌چنان که همه... و من عجیب دلم برایش تنگ شد... از بس دلم برای او تنگ می‌شد که، آمدم سراغ تو! چون فکر می‌کردم با بودنِ تو، او هم، خواهد بود… او را می‌خواستم اما تو را یافتم. او… تو...
.
.
عشق بچگانه‌ی من از پشت شیشه‌های قلبِ تو هنوز او را می‌دید... او را می‌جست... بازیِ سرخ و سیاه... بوی خون را دوست دارم... همیشه همین‌طور بوده، همیشه او می‌رود و همیشه من می‌مانم.
.
.
حالا تو این جا چه می‌کنی؟ اینجا در قلب من نشسته‌ای که چه؟!!! بگذار تنها شوم... تنها و فرسنگ‌ها دور از تو و او... بگذار طلسم شده تا آخر دنیا بدوم... آخر دنیای ِمن... تو... و، او... که سرآغاز قصه بود!
تهران-Friday August 1, 2008 - 02:37pm