درباره من
به خدا که من خدایم.
من خدایم به خدا، او ناخدا است.
ناخدا من را صدا کرد،
خودش من را به یکباره خدا کرد.
با خودخواهی مرا خودسر خدای این زمین و آن زمان کرد.
ناخدا خود بیخدا شد...
ادامه...
ترسیده ام...
حالِ عجیبی دارم؛ از این قرص‌های لعنتی! که هم دوست دارم در خلسه‌اش حل شوم و هم از آن فرار کنم...
.
پرستو می‌گوید: دوست‌داشتن خوب است اما دوست داشته‌شدن بهتر است...
من اما؛ بیشتر دوست دارم عاشق باشم تا معشوق. از اینکه دیگران دوستم‌بدارند، کلافه می‌شوم و هیچ‌وقت از آن‌هایی که دوستم‌داشتند یا لااقل وانمود می‌کردند که من برای‌شان موجود یگانه‌ای هستم، شعفی احساس نکرده‌ام. ترجیح می‌دهم کسی باشد که دوستم نداشته باشد، اما دوستم باشد. دوست صمیمی!
.
عجیب است که هرچه بیشتر تلاش می‌کنم از ارتباط های یکنواخت روزمره دور باشم انگار بدتر می‌شود... خودم فکر می‌کنم بهترین کار را کرده‌ام اما مدام همه را می‌رنجانم... نمی‌فهمم چرا؟! کم‌کم دارم ناامید می‌شوم که نمی‌توانم... هرچه می‌کارم انگار در زمین بایر است.
.
ترسیده ام... ترسیده ام... ترسیده ام...به سوی شادی راهی وجود ندارد، شادی خود راه است!
هر چه بیشتر تلاش می‌کنم برای «شاد بودن»! بیشتر احساس می‌کنم که دارم از خودم دور می‌شوم... خُب شاید هم بی‌فایده باشد اما بی‌فایده رفتن هم گاهی خودش تنوع است... به گمانم ثبت دوست‌نداشتنی‌ها فقط به درد ابدی کردن‌شان می‌خورد و بس.
.
به قولِ آیدین: ما موجودات به اصطلاح انسان شانس زیادی به جز «شاد بودن» نداریم.
.
.
می‌روم تغییری به وجود بیاورم.
هر چه می‌خواهد باشد، باشد!
حس غربی ست آرزویی نداشتن!
شبیه هیچ چیز نیست.
هیچ
این داستان بخشی از زندگی درونی من است.
واقعیت این است که هیچ همان هیچ است و از هیچ نمی‌توان سهمی داشت ...سهم من نبود لابد …یا شاید اگر بود پیش از من برش داشتند.
.
وقتی به دنبال
هیچ باشی، معلقی... تکلیفت با خودت هم بلاتکلیف می‌شود... و با زندگی... با
آن راه‌های نرفته دیگر که همیشه به‌خاطر هیچ نرفته‌ای و کسی چه می‌داند، شاید آنچه می‌جویی در آخر آن راه‌های نرفته باشد.
.
می‌خواهم
برگردم... برگردم و با خودم خلوت کنم... شاید کتابی هم خواندم. همان کتابی که
بهارک عزیز می‌گفت؛ رویای ساحره!
.
زندگی وقتی زندگی‌ست که به تو هویت بدهد. و من در کنار هیچ بی‌هویتم!
.
می‌خواهم برگردم.
شاید وقتی دیگر... راهی دیگر.
انتقال از بلاگ یاهو