درباره من
به خدا که من خدایم.
من خدایم به خدا، او ناخدا است.
ناخدا من را صدا کرد،
خودش من را به یکباره خدا کرد.
با خودخواهی مرا خودسر خدای این زمین و آن زمان کرد.
ناخدا خود بیخدا شد...
ادامه...
مسافر گنده!
جاذبه برای سیاره‌ها مثل اعتماد به نفس است برای آدم‌ها.
تا به کی؟
دقیقه‌های پوچ ِ من،
ساعت‌های تنهایی،
روزهایی که با تو و بدون تو می‌گذرند،
فصل‌هایی که بی‌توجه از کنارم به این‌سو و آن‌سو پرت می‌شوند،
سال‌هایی که تلاش می‌کنم در مشت محکم نگه دارمشان
اما
دست که می گشایم هیچ نمی یابم.
قرن‌هایی که تکثیر می‌شوم و نابود می‌شوم...
چرخ‌ها می‌چرخند،
قفل‌ها بسته و باز می‌شوند،
و من
همچنان زندانی در قول و زنجیر به دنبال درشکه کشانده می‌شوم!
نافرمانی
نیت ام خیر بود!
- خواسته بودم که شاهکار کنم!
- می دانی که...
- اما مصیبت از آب در آمده... مصیبت...
آه ای خدا
خدایی که نمی دانم هستی یا نه!!!
در من آرامش به انتها رسیده است
گویی مرا
از رنج آفریده ای و از عشق
هر دو را
وا می گذارم به روی پیشخان درگاهت
و می روم.
به یاد پویا
روی آگهی ترحیم‌اش عکس بیست و چند سالگی‌اش را زده بودند. و تنها چیزی که مقابل چشمانمان بود صورتش بود. اکنون هیچ‌چیز و هیچ‌چیز و هیچ‌حرف و جمله‌ای آرامم نمی‌کند. در من رنجی بی‌پایان جان گرفته و هر دم از من می‌کاهد. در من کوهی سنگین به رشد و نمو پرداخته که ریشه‌هایش خشکی نمی‌پذیرد. در من اندوهی عظیم خانه کرده... و ای کاش مثل همه‌ی آدم‌های دنیا بود... که نبود... که هرگز مثل دیگران و همه نبود... و من... چیزی سخت تکانم داده... درک هستی آلوده‌ی زمین برای چشم‌های زود باور من زود بود... همین.