درباره من
به خدا که من خدایم.
من خدایم به خدا، او ناخدا است.
ناخدا من را صدا کرد،
خودش من را به یکباره خدا کرد.
با خودخواهی مرا خودسر خدای این زمین و آن زمان کرد.
ناخدا خود بیخدا شد...
ادامه...
شبیخون
هنگام سختی‌ها آدم با خودش فکر می‌کند بدترین لحظه را می‌گذراند، اما باز زمان‌های سخت تر در راهند...
بدبختی برعکسِ خوشبختی، انتها ندارد...
بر روحم پوستی نازک مانده و هر روز بیشتر ترک می‌خورد و خون‌چکان می‌شود.
هیچ‌وقت... هیچ وقت، در زندگی این‌همه حس ناتوانی در برابر خودم را نداشتم.
برسان باده که غم
روی نمود ای‌ساقی
این شبیخون بلا
باز چه بود ای‌ساقی
حالیا نقش دل ما ست در آیینه‌ی جام
تا چه رنگ آورَد این چرخ کبود ای‌ساقی
دیدی آن یار که بستیم صد امید در او
چون به خون دل ما دست گشود ای‌ساقی
...
در فرو بَند که چون سایه در این خلوتِ غم
با کسم نیست سر گفت‌و‌شنود ای‌ساقی
تهران-Tuesday November 11, 2008 - 08:57pm
آخرین پُست
دلم می‌خواست این پُست آخر را مثل قصه‌ی پریا می‌نوشتم.
دلم می‌خواست، می‌نوشتم: " یکی بود، یکی نبود. روزی روزگاری یک شازده‌کوچولو بود که دنیایش فقط یک‌ذره از خودش بزرگتر بود و به دنبال دوست می‌گشت..."
این‌که این‌جا آمدم و نوشتم بهانه‌ای داشت. یک دوست صمیمی، که من دلم می‌خواهد همیشه همین‌طور در خاطرم بماند. حالا او رفته با همه‌ی انگیزه‌های من برای نوشتن و ماندن.
فراموش‌کردن یک دوست خیلی غم‌انگیز است.
راستش من باید زودتر به فکر این بائوباب‌ها می‌افتادم. یعنی وقتی هنوز بُته بودند... برای آن‌ها که بائوباب را نمی‌شناسند بگویم که بائوباب یک درخت است و از ساختمان یک معبد هم بزرگتر می‌شود... حالا این بائوباب‌های دنیای من اینقدر بزرگ شدند که دیگر هیچ جور نمی‌شود حریف‌شان شد. تمام دنیای کوچک من را گرفته‌اند و با ریشه‌هاشان هر روز بیشتر سوراخ سوراخش می‌کنند. از آن‌جایی هم که دنیای من خیلی کوچک و بائوباب‌ها خیلی زیاد هستند، پاک از هم متلاشی شده‌ام.
خدا می‌داند با نقل این چیزها چه بار غمی روی دلم می‌نشیند... یعنی من هم یک‌روز می‌توانم مثل آدم‌بزرگ‌ها بشوم که فقط اعداد و ارقام چشم‌شان را می‌گیرد؟
شاید روزی دوباره بهانه‌ای برای نوشتن‌م پیدا شود. خدا را چه دیده‌ای؟ پاییز نزدیک است.
تهران-Tuesday August 19, 2008 - 10:46pm
گاهی فریادی... شاید خاطره ای... اما فراموشی!
تهران-Friday July 18, 2008 - 01:34am