درباره من
به خدا که من خدایم.
من خدایم به خدا، او ناخدا است.
ناخدا من را صدا کرد،
خودش من را به یکباره خدا کرد.
با خودخواهی مرا خودسر خدای این زمین و آن زمان کرد.
ناخدا خود بیخدا شد...
ادامه...
روزانهها
همهپیوندها
- مهــــرستان
- هیمیا
- اثــــر
- نُت
- هـُــــرم
- یک پزشک
- نیزه های نفرین شده
- مطرود
- پشت کوهی
- عکس های محمدرضا معصومی
- صد سال تنهایی
- یک سبد آواز نو
- Mehrnoosh Ravan
- شب تولد من
- فصل شدید دلدادگی
- رَهــــگذر
- حسبی الله
- خاطرات خاموش
- حقیقت, داستان و افسانه
- طبرستان
- پراکنده از فرزاد حسنی
- هماندیش
- شجریانیها
- مینی جملات
- آوای نقش
- لامحال
- هر شب دلتنگی
- Silent Memories
دستهها
جدیدترین یادداشتها
همهنویسندگان
- هستی 106
بایگانی
- شهریور 1393 1
- فروردین 1392 1
- اسفند 1391 1
- مهر 1391 1
- شهریور 1391 2
- فروردین 1391 2
- اسفند 1390 2
- دی 1390 1
- آبان 1390 2
- مهر 1390 3
- شهریور 1390 2
- مرداد 1390 1
- تیر 1390 3
- خرداد 1390 1
- اردیبهشت 1390 3
- فروردین 1390 1
- اسفند 1389 3
- دی 1389 1
- آذر 1389 1
- آبان 1389 5
- مهر 1389 4
- شهریور 1389 1
- خرداد 1389 1
- اردیبهشت 1389 1
- فروردین 1389 1
- بهمن 1388 2
- دی 1388 2
- آبان 1388 1
- شهریور 1388 2
- مرداد 1388 1
- تیر 1388 1
- خرداد 1388 52
خوشا رفتن!
دنیا دارد به کدام سمت میرود؟!
به کدام سمت؟! نمی‌دانم، اما باور دارم که راه‌ش را می‌شناسد.
خوشا رفتن!...
اما من (!!!) نمی‌دانم چرا به‌ش اعتماد نکردم... مقاومت کردم، مخالفت کردم، بهانه آوردم، فرار کردم... پناه بردم به قرص، خواب، کتاب، فیلم، کار، ورزش... هرچی!
چنگ انداخته‌م به خیال‌هام... آرامش خیالی‌‌م... سرزمین اَمن خیالی‌‌م... و تعلق‌های خیالی‌‌م...
یک وقت‌هایی هم وانمود می‌کردم؛ پذیرفته‌م؛ هرچه بادا باد!... ولی دروغ بود.
همه‌ش از ترس بود. ترس...
این‌ها را امروز می‌گویم، شاید چون پذیرفته‌م چیزهایی هست که نمی‌توان و نمی‌بایست تغییر داد... تجربه‌هایی که نمی‌شود پشت‌ِگوش انداخت یا به کسِ‌دیگری محول کرد... هزار بار هم اگر فرار کنی بالاخره یک روز مجبوری با آن رویارو شوی...
یک‌روزی... مثل امروز... که می‌توانست دیروز و دیروزهای از دست رفته باشد حتا... اما دریغ!
منتظر چی هستم پس! این‌همه دست دست می‌کنم که چه!
دنیا بی‌نقص است.
و
نمایشِ بی‌نقصِ دنیایِ بی‌نقص، تنها به یک سمت میرود: حقیقت!
و
حقیقت یکی است!
می‌دانم!
ولی؛
نمی‌توانم!
نمی‌شود....
نمی‌شود....
گیر کرده‌م به روزمرگی و نقش باطل و هیچ! ...
سلام هستی مهربان .
دنیا راه خودش را میرود این ما هستیم که نمیتونیم خود را به گرد پایش برسونیم .
باید هر چیزی که اتفاق میافتد را به عنوان حکمت پذیرفت قبل از اینکه زمان از دست برود و روزی رسد که بر گذشته ها حسرت خوریم
همیشه رفتن راه چاره نیست .
ترس را بگذار کنار وبا شجاعت برای انچه اتفاق میافتد اماده باش .
گذشته ها گذشته اما آینده از ان توست .
امام علی میگه از چیزی که از ان میترسی خودت را در آن بینداز تا ترس تو را رها کند .
بجای اعتماد به دنیا به خودت اعتماد کن وبه اراده ای که خدا به تو داده