نه...

چه خوب بود اگر می‌­شد گناه روزهای دوست نداشتنی را به گردن کسی انداخت. به گردن دوست پسر سابق... دوستان قدیم... همه‌­ی آن­هایی که آمدند، گذشتند، رفتند... به گردن پدر و مادر... دنیا... تقدیر و سرنوشت...

افسوس که اگر تمام آدم‌­ها را هم کنار هم بگذاری باز می‌­دانی در برابر این همه سر خودت از همه پایین‌­تر است.

.

.

.

یادت بخیر شادمانیِ بی سبب.

:-(