که هنگام طلوع بر او گشوده بود.
(توماس مور)
گل آفتابگردان اغلب رمز پایداری در عشق است و این رمز از یک داستان اساطیری سرچشمه میگیرد:
"کلوته" یکی از حوریان دریایی بود که دل به عشق "آپولو"، طبیب خدایان و مظهر خورشید سپرده بود و از جانب معشوق پاسخی نمیشنید اما چون شمع همچنان در شعلهی عشق میگداخت و پایداری میکرد. هر روز هنگام طلوع صبح که آپولو با گردونه پرشکوه و جلال خویش راه آسمان در پیش میگرفت ، کلوته گیسوان بلندش را بر دوش افشان میکرد و همچنان چشم به آپولو میدوخت تا در افق مغرب غروب کند. نُه روزِ تمام پیوسته کارش همین بود، نه خواب داشت و نه خوراک و تنها از اشک چشم خویش و شبنم سرد هوا تغذیه میکرد . چهرهاش با آفتاب میچرخید و یک دم چشم از معشوق بر نمیداشت تا اندکاندک پاهایش ریشه کرد و در زمین فرو رفت و رخسارش به گلی بدل شد و از آنرو که پیوسته چشم به خورشید دوخته است و با گردش آن میگردد؛ آن گل را آفتابگردان نام کردند...
(از کتاب "در قلمرو زرین"/دکتر الهی قمشهای)