درباره من
به خدا که من خدایم.
من خدایم به خدا، او ناخدا است.
ناخدا من را صدا کرد،
خودش من را به یکباره خدا کرد.
با خودخواهی مرا خودسر خدای این زمین و آن زمان کرد.
ناخدا خود بیخدا شد...
ادامه...
روزانهها
همهپیوندها
- مهــــرستان
- هیمیا
- اثــــر
- نُت
- هـُــــرم
- یک پزشک
- نیزه های نفرین شده
- مطرود
- پشت کوهی
- عکس های محمدرضا معصومی
- صد سال تنهایی
- یک سبد آواز نو
- Mehrnoosh Ravan
- شب تولد من
- فصل شدید دلدادگی
- رَهــــگذر
- حسبی الله
- خاطرات خاموش
- حقیقت, داستان و افسانه
- طبرستان
- پراکنده از فرزاد حسنی
- هماندیش
- شجریانیها
- مینی جملات
- آوای نقش
- لامحال
- هر شب دلتنگی
- Silent Memories
دستهها
جدیدترین یادداشتها
همهنویسندگان
- هستی 106
بایگانی
- شهریور 1393 1
- فروردین 1392 1
- اسفند 1391 1
- مهر 1391 1
- شهریور 1391 2
- فروردین 1391 2
- اسفند 1390 2
- دی 1390 1
- آبان 1390 2
- مهر 1390 3
- شهریور 1390 2
- مرداد 1390 1
- تیر 1390 3
- خرداد 1390 1
- اردیبهشت 1390 3
- فروردین 1390 1
- اسفند 1389 3
- دی 1389 1
- آذر 1389 1
- آبان 1389 5
- مهر 1389 4
- شهریور 1389 1
- خرداد 1389 1
- اردیبهشت 1389 1
- فروردین 1389 1
- بهمن 1388 2
- دی 1388 2
- آبان 1388 1
- شهریور 1388 2
- مرداد 1388 1
- تیر 1388 1
- خرداد 1388 52
آمار : 48130 بازدید
Powered by Blogsky
[در خود و با خود]
دل‌تنگ‌م… بی‌طاقت. بی‌حس. افسرده…
خوب می‌دانم با سرنوشت و کائنات [در خود و با خود] نمی‌بایست ناسازگاری کرد.
اما نمی‌دانم چرا یک وقت‌هایی بازی‌گوش می‌شوم و سرسختانه تلاش می‌کنم با
این سرنوشت پیچیده‌ی گره‌خورده‌ی ناآرام [در خود و با خود] بجنگم. این
وقت‌ها هرچه بیشتر [در خود و با خود] می‌جنگم، بیشتر [در خود و با خود] غرق
می‌شوم… و صدایی مدام در گوشم [در خود و با خود] می‌خواند: مرگ!
از این [در خود و با خود] جنگیدن‌های کودکانه خسته‌ام دیگر… آن‌قدر خسته‌ام که دیگر مرگ هم به دردم نمی‌خورد…
یک روز؛
به آفتاب
سلامی دوباره
خواهم کرد…
هستی
جمعه 6 اسفند‌ماه سال 1389 ساعت 22:54
سلام
سبز آسمانی هستم