دَخمـہ

شاید ہـمہ‌ے این مکتوبات، خطا باشند.

دَخمـہ

شاید ہـمہ‌ے این مکتوبات، خطا باشند.

تو چه می دانی؟!

تمام شد... تمام شدم... ببین! تب دارم، قلبم تندتند می‌زند، بی‌خوابم، خسته‌م، بی‌حوصله‌م...  

بی‌خود فکر نکن که دلم تنگ شده! بهانه می‌گیرم!... نه... دلم خوب است! 

فقط بیمارم!

می‌فهمی؟! بیمار!

بیمار را می‌برند بیمارستان. دکتر و دوا می‌کنند. ساده‌س! خودم راه را می‌دانم. تنهایی هم بلدم برم... گُم نمی‌شوم! ... یک حیاط شکل میدان صد نارمک دارد و یک نگهبان... و ساختمان بیمارستان که بوی مواد ضدعفونی کننده هم نمی‌دهد... اتاق خالی‌ست. یک تخت کنار پنجره که با حصارهای فلزی قاب شده و خورشید راه راه می‌شود تا به من برسد.

روزی سه مرتبه پرستار که لباس پرستاری‌ش هم بیمار است با یک لیوان آب و قوطی دارو به‌م سر می‌زند. بی‌لبخند... قرص‌ها را نگاه می‌کنم ؛ پنج‌..شش تا دانه‌ی رنگی کوچک: صورتی.. سبز.. سفید.. قرمز... پرستار آب را طوری می‌چپاند توی دستم که یعنی زود باش و من بی‌معطلی همه‌شان را یکجا می‌ریزم توی دهانم... یک قُلُپ آب هم روش!  

پرستار می‌گوید: خوردی؟ دهانت را باز کنم ببینم. آآآآآآآ می‌کنم تا ببیند که هیچ قرصی نمی‌بیند. خنده‌م گرفت!... انگار براش عجیب است آن‌همه قرص چه‌طوری فقط با یک قلپ آب، رفته پایین... نمی‌داند که من یک پا اُستادم، فوت و فن قرص خوردن را بلدم! 

پلک‌هام دارند سنگین می‌شوند و دنیا تار و تار تر... صداها در گوشم کش میآیند و سقف نزدیک تر شده به‌م... پایین تر... سیاهی... خواب...

عصرها می‌روم توی حیاط... سرم سبک شده از انبوه خیال ها... بی‌حسم...  هیچ‌کی نیست جز نگهبان که دارد ثانیه را می‌شمارد بلکه شیفتـش زودتر تمام شود و برود... کجا؟!!! از خودش هم بپرسی، نمی‌داند.

نگاه‌م سنگین است... یکجوری که روی هرچی می‌افتد، پهن می‌شود... قفل می‌ماند و در محیط نمی‌چرخد. محیط؟.. محاط؟.. حیاط !.. ح..یا..ط.. آهان! یادم آمد. در حیاط هستم. حیاط : میدانی مستطیل شکل، حوض، درخت، نیمکت، چمن، ... پس پرنده‌ها کجان؟ گنجشکی.. کبوتری.. کلاغی.. چه می‌دانم! هرچی.. پرنده ندارد اینجا؟!!!

من راه می‌روم... حیاط کوچک است اما زود خسته می‌شوم... گرسنه‌ام... برمی‌گردم اتاق تا شام بخورم. زیاد می‌خورم! قرص قرمز کارِ خودش را کرده انگار... حسابی گرسنه‌م می‌کند.. گرسنه‌تر... دیگر سیر نمی‌شوم، هرگز!

دراز می‌کشم.. دلم پُر از غذا ست.. و سقف را نگاه می‌کنم... ثانیه‌ها، دقیقه‌ها، ساعتـها.. ساکن است یا من گذشت زمان را نمی‌فهمم؟! سرد و ساکت... هیچ احساسی ندارم. در سرم فکری نمی‌گذرد. هیچی! این خاصیتِ قرص سفید است... شایدم قرص صورتی باشد.

اینک خاموشی! وقت خواب است... و من از موهبت قرص سبز رنگ، اصلن نفهمیدم کِی خوابم برد... و چه خوابی! هیچ کابوسی در خوابم نیست. خوابی سیاه و سنگین... اما، دستی ابدیت خوابم را بَر هم می‌زند... صدایی ناشناس دارد بلندبلند نام مرا می‌گوید... و تکانم می‌دهد!... پرستار است که دارد بیدارم می‌کند!... نه.. نه.. نه، هنوز خوابم می‌آید... برو، بذار بخوابم، لعنتی!

می‌گوید: اتاق شُک... دیر شده، زود باش!... پا شــــو!... بدو...

آنجا بی‌هوش‌م می‌کنند... و دیگر هیچی نمی‌فهمم! هیچی یادم نمی‌آید!...

.

.

.

حالا؛

مدتهاست

من و بی‌خوابی‌ و بی‌خوابی‌ و من،

در هم
گم می‌شویم، غلت می‌زنیم، تا صبح
که خوابمان ببرد...

.

.

.

باید برم بیمارستان...

... ببین! تب دارم...

بیمارم!

نظرات 4 + ارسال نظر
aryan دوشنبه 25 مهر‌ماه سال 1390 ساعت 02:41 http://WW@blogfa.com

سلام یک سرویس خیلی قوی تر از وی پی ا ن راه اندازی کردیم سرعت خیلی بالاتر از وی پی ان ها هست برای دریافت تست و مکاتبه با ای دی و یا ایمیل تماس بگیرید:
id yahoo: pearlshop90
tel: 0937 364 54 14

Salut دوشنبه 25 مهر‌ماه سال 1390 ساعت 10:46 http://alisalut.blogspot.com

سلام. از این بیمارستان باید زد بیرون... ;)

سلام
باهات موافق نیستم علی.

این نگاهِ غلط جامعه س... و (تو چه می دانی؟!) عنوان از همین است.

بیمار... هر بیماری که باشد فرقی نمی کند، به سبب بیماری خیلی ضعیف و آسیب پذیر می شود.
باید از محیط دور بماند.. پرهیز کند.. تحت درمان باشد.
تا مداوا شود.
بیرون زدن، بیماری را علاج که نمی کند هیچ، بدجور هم بهش دامن می زند.

بیرون پر از خطر ها و تاثیر ها و باکتری ها و ویروس ها ست...
پر از سرابهایی که تشخیص دادنش برای یک بیمار مشکل است.
بیمار به سادگی دام را پناه می بیند و ...
گرفتار می شود آخر!
همان بیمار که می توانست خوب شود، حالا روزی هزار بار می میرد...

...

Salut پنج‌شنبه 5 آبان‌ماه سال 1390 ساعت 15:59

سلام. علت این که نوشتم از این بیمارستان باید زد بیرون، محیطش بود... پرستاری که لباسش هم بیماره، با اون قرص‌ها.. شوک و..
;)

سلام به روی... چی؟!!!

راستش بیشترین ایراد این بیمارستانها، بخش مالی و هزینه آن است... وگرنه قرص و دارو که در مکانیسم درمان لازم است و شوک حتا از دارو هم بهتر می تواند باشد... هرچند؛ قبول دارم اسمش و خودش ترس آورند. شاید اگر مثل جراحی قلب باز بهش نگاه کنید، ضرورتش و ترسش را در کنار هم بیشتر درک کنید.
من خودم با دارو درمانی موافق نبوده و نیستم، ولی بیماری بایست درمان شود. قبل از آنکه خیلی دیر شود... قبل از عفونت... قبل از سرطان... قبل از روزی هزاربار مردن!... و گاهی این راه، تنها راهی است که جواب می دهد... جدی میگم!

Salut جمعه 6 آبان‌ماه سال 1390 ساعت 22:28

سلام! بله البته!
علت اینکه گفتم باید از "این" بیمارستان زد بیرون اوصاف این محیط بود :دی


می فهمم...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ما هم،
زدیم بیرون :))
این بیرون چقدر سرده!!!

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد