درباره من
به خدا که من خدایم.
من خدایم به خدا، او ناخدا است.
ناخدا من را صدا کرد،
خودش من را به یکباره خدا کرد.
با خودخواهی مرا خودسر خدای این زمین و آن زمان کرد.
ناخدا خود بیخدا شد...
ادامه...
روزانهها
همهپیوندها
- مهــــرستان
- هیمیا
- اثــــر
- نُت
- هـُــــرم
- یک پزشک
- نیزه های نفرین شده
- مطرود
- پشت کوهی
- عکس های محمدرضا معصومی
- صد سال تنهایی
- یک سبد آواز نو
- Mehrnoosh Ravan
- شب تولد من
- فصل شدید دلدادگی
- رَهــــگذر
- حسبی الله
- خاطرات خاموش
- حقیقت, داستان و افسانه
- طبرستان
- پراکنده از فرزاد حسنی
- هماندیش
- شجریانیها
- مینی جملات
- آوای نقش
- لامحال
- هر شب دلتنگی
- Silent Memories
دستهها
جدیدترین یادداشتها
همهنویسندگان
- هستی 106
بایگانی
- شهریور 1393 1
- فروردین 1392 1
- اسفند 1391 1
- مهر 1391 1
- شهریور 1391 2
- فروردین 1391 2
- اسفند 1390 2
- دی 1390 1
- آبان 1390 2
- مهر 1390 3
- شهریور 1390 2
- مرداد 1390 1
- تیر 1390 3
- خرداد 1390 1
- اردیبهشت 1390 3
- فروردین 1390 1
- اسفند 1389 3
- دی 1389 1
- آذر 1389 1
- آبان 1389 5
- مهر 1389 4
- شهریور 1389 1
- خرداد 1389 1
- اردیبهشت 1389 1
- فروردین 1389 1
- بهمن 1388 2
- دی 1388 2
- آبان 1388 1
- شهریور 1388 2
- مرداد 1388 1
- تیر 1388 1
- خرداد 1388 52
آمار : 47930 بازدید
Powered by Blogsky
عجب وبلاگ توپی داری به مای حقیر هم سر بزن
ساده تر بگویمت می آید ومیرود
سلام عزیزم،از نوشته های زیباست بسیار لذت بردم،امیدوارم همیشه شاد باشید.
بی هوده نامیدی اش بی هوده خواندمش , بی هوده نبود گویا .
ذوستی گم ات کرده بود انگار. واژه "هزار و یک شب" را جست ، هستی را دوباره یاقت.
بی هو ده , سه واژه پر از مغنا پر از واژه
"هو" میان دو عدم "بی" "دهش"
واژه پر می شود انگار از خود گلو تا خود فرقدان.
بگذار بیاید و برود!
نا خدایت گویا "دم" و "بازدم" آفرید
زنده می مانی
زنده می مانیم
نه؟
یک دوست قدیمی
بشناس مرا
نشناختمت سامان
نه من به سرمنزل سکوت خواهم رسید
نه تو به توتیای آن ترانه ی بینا!
بی
هو
ده