انگار نه انگار!

انگار نه انگار شده ام!

خیلی بیشتر
خیلی
انگار
نه
انگار

تر از این حرفها!

انگار نه انگار که شهرزادم و با پاهای خودم آمدم وسط ِ قصه...

شهرزادی که بود و نبود و یک شب تا به خودش آمد دید که هر چه امیر است و جلاد، از دست قصه های او حوصله شان سر رفته... باید قصه ای می گفت، قصه ای تازه تر...

ناگاه به همین ناگهانی، قصه ی شهرزادی را گفت که شهرزادگی ش دست خودش نبود. اما امیر از بس خمیازه کشید و حوصله ش سر رفت، دستور داد تا در ابتدای صبح شهرزاد را گردن بزنند و شهرزاد آشوبی ته دلش به پا شد که دردش گرفت و تا به خودش بیاید کار از کار گذشته بود دیگر و داشت پشتک می زد توی تُنگ تَنگِ امیر...

یکهویی شد همه چیز!

.

.

انگار همه چیز در او خلاصه شده بود و انگار هیچ روزی قبل از او نیامده بود و همه چیز بعد از آمدنش شروع شد تازه... و او آن قدر عاشق راه رفتن و نگاه کردن و گوش دادن شد که از دست رفت دیگر عزیزم! یادش رفت قصه بگوید و امیر هم که این حرفها سرش نمی شد خب...

و انگار دنیا هم تمام شد با رفتنش... انگار داشت خودش را از دور نگاه می کرد و همینطور دور تر تر شد و فقط یکبار سرش را برگرداند تا برای خودش دست تکان دهد...

خوب می دانست که برای هیچ امیری هرگز هرگز و هرگز دیگر شهرزاد نخواهد شد.

انگار نه انگار که شهرزادی بوده که با پاهای خودش آمده بود وسط ِ قصه...

انگار

نه

انگار

پی نوشت: انگار نه انگار که بهار می آید... بهـــار ِ منتظر بی مصرف اُفتاد...

انتقال از بلاگ یاهو

تهران-Tuesday March 10, 2009 - 02:44am